Doğa güzelliklerini, yayla, orman, köy, çoban ve kır yaşamını ve buralara olan özlemi işleyen şiirlere pastoral şiir denir. Pastoral şiir, Batı edebiyatında iki koldan gelişmiştir. Batı edebiyatında doğrudan doğruya kır hayatının güzelliğini işleyen kısa pastoral şiirlere “idil“; çobanların yaşamını, kır hayatını karşılıklı konuşma biçiminde işleyen pastoral şiirlere ise “eglog” denmiştir. Edebiyatımızda köy ve kır yaşamını, yurt güzelliklerini işleyen şiirler de pastoral şiir olarak değerlendirilmiştir.

Daha deniz görmemiş bir çoban çocuğuyum
Bu dağların eskiden aşinasıdır soyum
Bekçileri gibiyiz, ebenced buraların
Bu tenha derelerin, bu vahşi kayaların
Görmediği gün yoktur sürü peşinde bizi
Her gün aynı pınardan, doldurup testimizi
Kırlara açılırız çıngıraklarımızla

Bu dizelerde kır yaşamı, çobanların hayatı işlenmiştir. Şiirde doğa, kırlar, sürüleriyle çobanlar yer almaktadır, bu da pastoral şiirin özelliğidir.