ÖMER SEYFETTİN (1884-1920)

Mili Edebiyat akımının ve modern Türk hikayeciliğinin öncülerindendir.

Genç Kalemler dergisinin ilk sayısında yayımladığı ” Yeni Lisan ” adlı makalesinde dil ve edebiyat ile ilgili görüşlerini açıklamıştır.

Küçük hikayeyi tamamen bağımsız bir tür haline getiren Ömer Seyfettin, Türk edebiyatında hikayeciliği meslek haline getirmiş, edebiyatımızda hikaye türünün gelişmesinde etkili olmuş, 140 kadar hikaye yazmıştır.

Hikayelerinin konularını çoğunlukla gerçek hayattan almıştır.

Hikayelerinin konularını çocukluk hatıralarından, halk geleneklerinden, tarihi olaylardan, menkıbe, efsane, kahramanlıklardan ve günlük yaşamdan almıştır.

Kaşağı da çocukluk dönemini, Başını Vermeyen Şehit ve Pembe İncili Kaftan tarihi olayları konu edindiği hikayeleridir.

Bazı hikayelerinde Türk milletine Balkanlar’da yapılan zulümleri de anlatır.

Beyaz Lale, Bomba, Hürriyet Bayraklan, Bahar ve Kelebekler, Primo Türk Çocuğu, Kızıl Elma Neresi adlı hikayelerini milli bilinci uyandırmak amacıyla Türkçülük düşüncesiyle yazmıştır.

Batı hayranlığı içinde yozlaşmış züppe tipleri ve toplumun aksak yönlerini mizah yoluyla eleştirmiştir.

Efruz Bey, Yüksek Ökçeler, Mahcupluk imtihan, mizahi nitelik taşıyan eserleridir.

Edebiyatımızda, olay öyküsü denilen “Maupassant tarzı” öykünün en önemli temsilcisidir.

Hikayelerini genellikle beklenmedik biçimde sonuçlandıran yazar, realizm akımının etkisinde kalmış, hikayelerinde gözleme önem vermiştir.

Hikayelerinde ruh çözümlemelerine ve psikolojik derinliğe önem vermemiştir.

Hikayelerinde sade, günlük konuşma dilini kullanmıştır.

Eserleri

Hikaye: Falaka, Yüksek Ökçeler, Bomba, Beyaz Lale, Gizli Mabed, Bahar ve Kelebekler, Yalnız Efe, Kuşağı, İlk Düşen Ak, Pembe İncili Kaftan, Harem, Yüzakı, Kurumuş Ağaçlar, Aşk Dalgası

Roman: Elim Bey (uzun öykü), Ashab-ı Kehfimiz (“içtimai roman” adını vermiştir)

 Şiir: Şiirler ( Doğduğum Yer)

Günlük: Ruzname