MUSTAFA KUTLU (1947-…)

Hikâyeleriyle tanınan yazar, geleneğe dayalı yeni bir hikâye tarzı arayışı içindedir.

Genellikle “uzun hikâye” tarzını kullanmıştır.

Hikâyelerinde, Tanzimat yazarı Ahmet Mithat’ın “meddah tekniği”ni bilinçli olarak kullanır.

Hikâyelerinde ”insanın iç gelişmesi” ve “taşra insanının büyük şehirdeki sıkıntıları” olmak üzere iki temel konuyu işler.

Bazı hikâyelerinde tasavvufi çerçevede iman, kader, ahiret, ölüm konuları üzerinde durur.

Hikâyelerinin birçoğunda taşra—şehir, gelenek—modernizm karşıtlığı üzerinde durur.

Taşra insanının modern şehirde yaşadığı sıkıntıları ve bunalımları işler.

Yazar, taşradan gelmiş biri olarak şehre bakar.

Onun hikâyelerinde iç konuşmalar, diyaloglar canlıdır ve farklı metinlerden alınmış parçalarla zenginleşmiştir.

Şiirsel, samimi, lirik bir üslubu vardır.

Türkçeyi anlatım zenginliğiyle kullanır.

Eserleri

— Öykü: Ortadaki Adam, Gönül İşi, Yokuşa Akan Sular, Yoksulluk İçimizde, Ya Tahammül Ya Sefer, Bu Böyledir, Hüzün ve Tesadüf, Sır, Uzun Hikâye, Beyhude Ömrüm, Mavi Kuş, Tufandan Önce, Rüzgârlı Pazar, Chef, Menekşeli Mektup, Huzursuz Bacak, Tahir Sami Bey’in Özel Hayatı, Zafer yahut Hiç, Anadolu Yakası, Sıradışı Bir Ödül Töreni, Kapıları Açmak, Nur, Trende Bi Keman, Hesap Günü, İyiler Ölmez

— Deneme: Şehir Mektupları, Akasya İle Mandolin, Yoksulluk Kitabı, Vatan yahut İnternet

— İnceleme: Sait Faik’in Hikâye Dünyası, Sabahattin Ali