Tarla faresi ile şehir faresi arkadaş olmuş. Tarla faresi, şehir faresini evine yemeğe davet etmiş. Şehir faresi bir de ne görsün, yemekte otla buğdaydan başka bir yiyecek yok. Hoşlanmamış. Tarla faresine "A dostum! Bu senin yaşamana karınca gibi yaşamak derler. Bense, bolluk içinde yaşarım, her şey önümde. Sen benimle gel, bizim evdekileri paylaşır, ikimiz de mis gibi yaşar gideriz." demiş. İkisi de hemen kalkıp yola koyulmuşlar. Ev faresi arkadaşına incir, peynir, bal, yemiş çıkarmış. Tarla faresinin ağzı kulaklarına varmış: "Ben niye bugüne kadar tarlalarda kaldım kil.." diyerek dövünmüş. Tam yemeğe oturacakları sırada bir adam gelip kapıyı açmış. İki fare, gürültüden korkup her biri bir deliğe girmiş. Gürültü dinince çıkmışlar, incirden tadacaklarmış, bu kez de başka biri odadan bir şey almaya gelmiş. Yine bir deliğe kaçmışlar. Bunun üzerine tarla faresi karnının açlığını unutup arkadaşına "Dostum Bana müsade! Sen doyasıya yiyip içiyorsun, can besliyorsun ama türlü türlü tehlikeler yaşıyorsun. Ben yine gidip buğdayımla arpamı yiyeyim. Yoksul yemeğidir ama ne de olsa gönül rahatıyla yenir." demiş. Bu metin hangisinden alınmış olabilir?