Tek renkli bir ışık kaynağından çıkan ışınlar kaynağa eşit uzaklıktaki küçük iki dar yarığa düşürülürse, bu iki yarık aynı fazda çalışan iki farklı ışık kaynağı gibi davranır (Şekil I). Bu deneyi gerçekleştiren Young, yarıkların özdeş ışık kaynakları gibi davrandığını ispatlamıştır. Deneyde yayılan ışık dalgalarının birbirlerini söndürdüğü yerde karanlık, kuvvetlendirdiği yerlerde ise aydınlık olduğunu görmüştür. (Şekil II)

Günümüzde ışığın yapısı ile ilgili üç teori bulunmaktadır.

Tanecik Teorisi: Bu teori ile ilgili ilk bilimsel düşünceler 167 yıllarında Isaac Newton’la (Ayzek Nivton) başlar. Tanecik teorisine göre ışık, ışık kaynağından çıkan sonsuz taneciklerden oluşur. Bu tanecikler saydam ortamlarda çok büyük hızla ve doğrular boyunca yayılır. Ayrıca ışığın her farklı rengi, farklı taneciğe karşılık gelir şeklinde açıklama yapılmıştır. Aydınlanma, yayılma, yansıma, kırılma, soğrulma ve ışık basıncı olayları bu teori ile açıklanmaktadır.

Dalga Teorisi: 1678 yılında Huygens’in (Huygens) ortaya koyduğu teoriye göre;
1. Işık kaynağı olan cisimlerin atomları, frekansı çok büyük olan titreşimler oluşturur.
2. Bu titreşimler saydam ortamlarda dalgalar halinde yayılır. Bu iki yargıya göre ışık dalgalarının periyotu, ışık kaynağı ile aynı, ancak kaynağa göre faz farkı gösteren birer ışık kaynağı haline getirmesiyle gerçekleşir.

Elektromanyetik Teori: 1923 yılında Luis de Broglie (Luiz de Brogli), ışığın tanecik ve dalga teorilerini birleştirerek ışığın dalgalar halinde yayılan taneciklerden olduğunu ileri sürmüştür. Günümüzde ışığı düşük frekanslarda tanecik modeliyle, yüksek frekanslarda ise dalga modeliyle açıklamak mümkündür.

Işık Nedir Nasıl Yayılır, Saydam ve Saydam Olmayan Maddeler konusuna gitmek için tıklayın.