Hz. Muhammed’in önde gelen sahabesi ve kayın pederidir. Kendisine Hz. Peygamber’in dostluğuna gösterdiği sadakat dolayısıyla “Sıddîk” unvanı verilmiştir. Zengin bir Müslüman olarak kazancının büyük bir bölümünü İslam dini için harcamış ve özellikle zengin Mekkelilerin İslam’a davet edilmesinde önemli rol üstlenmiştir.

Hz. Muhammed 622 yılında Mekke’den Medine’ye Hicret ederken Hz. Ebu Bekir ona eşlik etmiştir. Hz. Muhammed’in vefatının ardından ortaya çıkan karışıklıklar, Hz. Ebu Bekir döneminin en önemli sorununu oluşturmuştur. Yemen dolaylarında ortaya çıkan Esvedü’l-Ansi, Müseylemetü’l Kezzab ve Tuleyha bin Huveylid gibi kendisini peygamber ilan eden çeşitli şahıslara, zekat vermek istemeyen kabilelere karşı savaşılmıştır. (Dinden dönenlerle yapılan bu mücadeleye Ridde Hareketi denmiş ve Ridde Savaşları sonunda Arabistan’ın tümünde İslam Devleti’nin hakimiyeti yeniden tesis edilmiştir.)

Bu devrin en önemli gelişmelerinden biri de Kuran’ı Kerim’in kitap haline getirilmesidir. Hz. Muhammed, vahiyler geldikçe bunları çeşitli malzemeler üzerine yazdırmış ve bir yandan da hafızlara ezberletmiştir. Hz. Ebu Bekir, Zeyd Bin Sabit’in başkanlığında bir heyet oluşturmuş ve bu heyet Kuran-ı Kerim’i kitap haline getirmiştir. (Böylece Kuran-ı Kerim’in özgün hali korunmaya çalışılmış, bozulmaların önüne geçmek amaçlanmıştır.)

Arabistan ile iki büyük imparatorluğun, Zerdüştlük inancını benimsemiş olan Sasaniler ile Hristiyan olan Bizans İmparatorluğu, sınırlarında göçebelik yapan Arap asıllı kabileler yaşamaktaydı. Hz. Ebu Bekir bölgedeki kabilelerin İslam dinini benimsemeleri için uğraşmıştır.

Hz. Ebu Bekir döneminde yapılan en önemli mücadele ise Suriye’de Bizans kuvvetleriyle yapılan Yermük Savaşı‘dır.

Bu savaşla;

• Arabistan dışında ilk mücadele kazanılmış,
• Suriye kapıları İslam fetihlerine açılmıştır.

Bu savaştan kısa bir süre sonra Hz. Ebu Bekir, vefat etmiştir.