Tarih Yazıcılığına Genel Bakış

• Eski Yunanlılarda MÖ V. yüzyılda Herodotos ile başlayıp Thukydides ile devam etmiştir.
• İslam tarih yazıcılığı, VII. yüzyılda hikayeci anlatımla ortaya çıkmış, Taberi ise çeşitli kaynaklardan yararlanarak yazmıştır.
• XV. yüzyılda İbn Haldun konuları tarih felsefesi çerçevesinde ele almıştır.
• XVII. ve XVIII. yüzyılda olayları ansiklopedi tarzındaki yazımla oluşturmuşlar
• XIX. yüzyılda genel tarih, milletler ve ülkeler tarihi, dinler ve medeniyetler tarihi, düşünce ve felsefe tarihleri yazılmıştır.
• Orta çağ Avrupa’sında “kilise tarihi” şeklinde eleştiriye kapalı olarak gelişme gösterirken Rönesans düşüncesi tarih yazıcılığına eleştirel yön kazandırmıştır.
• XVIII. yüzyılda tarihi değerlendirmelerde belgenin yeterli olmadığı ve geçmişe geniş açılarla bakılmasının gereğini görmektedir. Bu anlayış Alman Tarih Okulunun kurulmasında oldukça etkilidir.
• XIX. yüzyıl ve sonrasında Volter’in genel tarih yazıcılığı üzerinden çalışmalara tarihçiler ağırlık vermeye başlamıştır. Bu durum Toplum Bilimleri Yüksek Araştırma Okulu ve İtalyan Mikro Tarih Okulunun açılmasını sağlamıştır.
• XX. yüzyılda biyografi, gazetecilik, sosyoloji dayanan yeni bir tarih anlayışı meydana gelmiştir.

Hikayeci Tarih Yazıcılığı

• Hikâye ve efsanelerle dolu bilgiler nakledilir.
• Yer-zaman, sebep-sonuç ilişkisi üzerinde pek durulmaz.
• Eski Yunan’da MÖ V. yüzyılda yaşamış Herodotos (Heredot)’un yazdığı Tarih (Historia) bu türün ilk örneğidir.
• Herodot olayları sadece peş peşe sıralamakla kalmamış, bir düzen içinde anlatmıştır.
• Avrupa ve İslam dünyası XVIII. yüzyıla kadar bu türde tarih yazımı ile olayları kaleme almışlardır.