CAHİT SITKI TARANCI (1910—1956)

“Sanat, sanat içindir” anlayışını benimsemiş, şiirlerinde hiçbir ideolojiye bağlı kalmamıştır.

Sanatta insanı, bireyi ön planda tutmuştur.

Ölüm, şiirlerinde en çok işlediği temadır, bu sebeple “ölüm şairi” olarak adlandırılmıştır.

“Yalnızlık” ve “yaşama sevinci” şiirlerindeki diğer temalardır.

Otuz Beş Yaş adlı şiir kitabında yaşama sevinci ve ölüm endişesini karşı karşıya getirir.

Otuz Beş Yaş, Desem ki, Haydi Abbas, Memleket isterim, Gün Eksilmesin Penceremden sanatçının en ünlü şiirleridir.

Şiiri “kelimelerle güzel şekiller kurma sanatıdır diye tanımlar.

Birçok şiirinde dörtlük nazım birimini kullanan sanatçı; dokuzlu, onlu, on birli, on dörtlü hece ölçüsünü kullanmış, serbest nazımla da yazmıştır.

Halk edebiyatına ait ölçüyü, deyimleri, tekerlemeleri başarıyla kullanmıştır.

Sembolizm akımının etkisinde kalmıştır.

Eserleri

Şiir: Ömrümde Süküt, Otuz Beş Yaş, Düşten Güzel, Sonrası

— Mektup: Ziya’ya Mektuplar, Eşime ve Nihal’e Mektuplar

— İnceleme: Peyami Safa: Hayatı ve Eserleri

— Hikâye: Gün Eksilmesin Penceremden (ölümünden sonra hikâyeleri bir araya getirilip bu şekilde adlandırılmış)